Katalońskie impresje, czyli co tam Panie na Ramblas ?

Niebo nad „czwartym najbardziej kreatywnym miastem swiata”

A na Ramblas, oczywiście Panie i Panowie, jak w chocholim tańcu tam i nazad. No, nie żebym się czepiał, sam też tam łazić lubię, ale za ciasno bywa. Nad głowami, w słoneczku październikowym  polatują i skrzeczą w amoku stada miejskich papug.

W bocznej uliczce zaś przycupnęli Rodacy we wnęce przy bankomacie, mają tam miejscówkę, materace i śpiwory, siedzą aż się bank otworzy, wracają wieczorem na nockę i pewnie jak będę w Barnie kolejny raz : oni też tam będą ! A na razie komentują to co widzą. Ale wkrótce obok otwiera podwoje muzeum i podekscytowane stadko  obwieszonych niezłymi aparatami już czycha po drugiej stronie uliczki : turistas…

Jako stolica Costa Brava ( a może i przyszłej, wyczekiwanej przez wielu republiki Katalonii ) to ponad milionowe już miasto może się przecież pochwalić sztuką i architekturą z bardzo wysokiej półki, urzekając swoich zadzierających do góry głowy gości .
Sztuki wymieszanej z niemiłosiernym, ulicznym kiczem .

Barcelona, w której czuć na plecach oddech Ameryki łacińskiej : portowe miasto które rozkwitło po olimpiadzie 1992 roku, przyciąga cały rok tłumek turystów, inwestorów, włóczegów i oszustów, artystów, expatów, studentów, emigrantów  poszukujących wakacji, pracy, szczęścia, lepszego losu i Słońca…
A tego ostatniego rzadko kiedy tu brakuje. Klimat sprzyja lekkiej zimie i dobremu samopoczuciu :

Hola Barcelona ! Kraina spod znaku osiołka czerpie z turystyki spore dochody i dopóki low costy będą tu latać stadami jak te papugi nad Ramblas, kryzysu nie bardzo widać. Labirynty uliczek rzadko kiedy świecą pustkami : miasto pompuje w siebie i wypluwa nowe rzesze przyjezdnych żądnych wrażeń. Dlatego hotelik w centrum może być tragicznym nieporozumieniem, jeśli szukamy spokojnego snu : hałas uliczny prześladuje prawie do rana…Poza centrum, jak wszędzie zresztą, jest ciszej i taniej. W czasie tego pobytu jade metrem tylko 2 razy, mnostwo zasuwam na piechote, znajomymi skrotami, obserwuje ludzi i wgapiam sie w ulubione miejsca, zwlaszcza te male uliczki w dzielnicy Barceloneta przez ktore na przestrzał widac błękit Sródziemnego…

Playa Barceloneta, a przy brzegu jak zwykle niestety flotylla śmieci, ale piaseczek klawy i woda raczej przejrzysta.

W ruskim sklepie tablica ogłoszeniowa prawie całkowicie zapchana karteczkami zapisanymi cyrylicą : szukam pracy, sprzątanie, opieka nad dziećmi, na budowie…

Ogólnie to hiszpański rynek nieruchomości zasłabł mocno w ostatnich latach : niedawno madrycki rząd desperacko zaproponował otrzymanie statusu rezydenta, a raczej jego kupienie tym spoza UE którzy zainwestują powyżej €160k w kraju Don Kiszota…Poprzeczka rezydentury dla non-EU spada zatem : wcześniej wiza inwestora wynosiła ponad 500 tys euro…( na marginesie, nowa oferta wykosiła inne z krajów Unii oprócz łotewskiej : tam wystarczy 70k € ).

Ale pogoda w okolicach Skandynawii bywa hmm kapryśna i monotonna, zatem obywatele krajów Wladimira i Konfuncjusza wybierają zdecydowanie bardziej hiszpańskie pomarańcze…

Biurokracja w tym kraju jest faktycznie większa od polskiej, pierwsze zdziwko dla cudzoziemców to załatwianie spraw w urzędach i bycie odsyłanym od okienka do okienka. A przepisy lubią się zmieniać naprawdę często, pozostaje zatem albo ciepliwość, albo znajomości…

---

Może to wpływ przyjezdnych spragnionych naturalnej kuchni, ale w Hiszpanii jest sporo barów i restauracyjek vege/wegańskich i przybywa…

Reszta świata generalizuje sobie na temat południowców, że są leniwi i przesiadują w kawiarniach od rana. Dziwi też często spragnionych słońca turystów, że wiele hiszpańskich mieszkań ma okna wychodzące na wewnętrzną studnię między budynkami, ciasna zabudowa jest faktem… natomiast story w pokojach są często zasuwane całkowicie na noc : Hiszpanie cenią sobie ciemność w trakcie snu ,a w ciągu dnia zwykle latem jest upał który może szybko obrzydnąć gdy doświadcza się go przez całe życie… ( Notabene spanie przy jak największym zaciemnieniu jest bardzo korzystne dla nocnej regeneracji mózgu ) .

Marzenie o niepodległej Katalonii : dla wielu nadzieja, dla innych tylko mydlenie oczu i temat zastępczy…

Dla Madrytu referendum katalońskie ( już 9 listopada ! ) jest sporym i traktowanym serio zagrożeniem spójności Królestwa, prawdopodobnie zostanie ono zablokowane przez władze centralne. Ale autonomia już nie wystarcza. Ogólnie w tym kraju ostatnio sporo manifestacji : w Barcelonie kilka dni temu zwarli szeregi studenci, feministki i zwolennicy niepodległości właśnie.A w czerwcu na madryckie ulice wylegli antymonarchiści skandując : Hiszpania jutro będzie republiką… ( «España, mañana, sera republicana !?» )

W dodatku latem ex prezydent Katalonii, pierwszy od czasów Franco, ikona narodowa, symbol niepodległości i mąż stanu Pujol ogłosił że od 34 lat miał niezadeklarowane dochody na zagranicznych kontach… Wspomina się łącznie o ponad 100 mln euro, a krytycy  twierdzą że takiej kwoty nie mógł ani odziedziczyć, ani dorobić się. Ten lokalny skandal korupcyjny to kolejna gorzka pigułka dla tubylców, którzy mają pretensje do Madrytu o ekonomiczny wyzysk, nie respektowanie ich języka ani kultury. Zatem generalnie klimat coraz cieplejszy, ewolucja czy rewolucja ?

A dodatku FC Barca znowu przegrała z Realem w ub tygodniu, za to po jedynym golu katalończyków miasto zadudniło okrzykami radości : tu futbol jest prawie jak święto narodowe…

Muy buenos dias !

 €€€€€€€

Mike przyszedł do osrodka bhakti jogi, przy Placa Reial, na obchody swieta Govardhana Puja, połaczone z darmowym wegetarianskim poczęstunkiem, no i pomaga sporo w kuchni przy zmywaniu. Słyszę jego amerykanski akcent i wlaczam sie do dyskusji.

 Przyleciał ze słonecznej Kalifornii by sie rozejrzec czy da rade tu życ ?

I mimo tej nowej korupcji, jestem za Republiką !

 Tam spotkał Krysznowców i zasmakował w ich kuchni. Jest w Barcelonie od czerwca.

Typowe srodziemnomorskie kwiecie, aktywne chyba ponad 8 miesiecy w roku.

Poczułem ciekawy temat w powietrzu…
No i co – pytam – uczysz pewnie angielskiego ? Jest native speakerem, zatem chyba brak kłopotów z poszukiwaniem pracy, ale życie- mysle sobie – tylko pozazdroscic…

Okazuje sie ze nie :
Bo Mike mieszka na plazy… spi w namiocie ale poza centrum bo przeciez tu kradna.
( To fakt, miejskie plaze slyna z okradania zdesperowanych turystow, szukajacych darmowego noclegu jak najblizej centrum : spalismy tam kiedys i byl to spory bład, w nocy mej ex profesjonalnie ukradli plecak  )
Mike 2 tygodnie wynajmował pokój ale u faceta ktory lubił zagladac do kieliszka, no i atmosfera nie byla dobra, wyniósl sie i tyle.Mojemu rozmowcy jakos nie wydaje sie zabawne moje stwierdzenie ze przeciez mekka Amerykanów jest Paryż, nie wolał tam jechac ?
O Kalifornii tez nie wyraza sie specjalnie entuzjastycznie.
Jest sympatyczny, ale sfrustrowany. Nie wypytuję go zatem, z czego w Barcelonie żyje. Taki miejski survival, jak dla mnie. Nie ma tu w Katalonii żadnej pracy, ale za to ma bilet powrotny do  Los Angeles w listopadzie.

 €€€€€€€€€€€

Znicze i świeczki wabią do nastrojowej kafejki w bocznej uliczce.

Dwa światy…

Na Placa Reial, gdzie turistas kręca sie dzien caly a szkolne wycieczki podziwiaja papugi na palmie, do fontanny wchodzi mezczyzna, robi wrazenie włóczegi. Przyglądam się jak prawie wszyscy ci przyjezdni, mniej lub bardziej eleganccy, obserwuja go z lepiej lub gorzej skrywanym niesmakiem czy zaciekawieniem. Facet brodzi, szuka czegos w wodzie, nic sobie nie robi z tej publicznosci, potem wyłazi. Za jakis czas włazi czarny pies, chlapie sie wesoło i po wyjsciu otrzepuje na siedzaca plecami do niego rodzine : turistas maja ubaw… ja tez.

Ale potem pojawia sie nowy  „zawodnik”, bezdomny emigrant chyba z Ameryki Poludniowej, zawodzi cos spiewnym glosem, przytupuje z nogi na noge, jakby w transie jakas piesn plemienna, kobiety z kafejki patrzą na niego chwile, ale potem wracaja z powrotem do swego swiata.

To samo co prawie wszedzie, nie chce pisac banalnie ale kontrasty społeczne coraz wieksze, pomiedzy tymi well off  a tamtymi czyli rozpaczą, biedą, brudem, zmęczeniem i beznadzieją.  No i galopujaco rosnące usługi sprzedawania ciała nie tylko wieczorem, głównie klimaty latina.

€€€€€€

Zaliczam kąpiel w Morzu. Chociaz juz czuc lekki jesienny dreszcz w wodzie i powietrzu, mimo tego woda cieplejsza niz we Francji. I ulubiony deptak przy playa nadal pelniutki i miedzynarodowy, jest luzik. Wyjeżdżam  po 6 dniach w Barnie i znowu jej mowie : hasta luego !

Na miejskim, podziemnym dworcu jestem przed czasem, wychodzę na powierzchnię i tam przykuwa moja uwagę chłopak siedzacy pod murem : na kartce informacja ze jest informatykiem, ma rodzine na utrzymaniu i jak ma na imie… Rozmawiam z nim chwile, ale jego angielski jest podstawowy.

A w powrotnej drodze dojezdzam pociagiem tylko do miasta gdzie urodzil sie Salvador Dali : bo chce pojechac dalej  kawałeczek stopem jak za studenckich czasów ! Troche dlatego ze stracilem cash przez rezerwacje pokoju z booking ( ktory okazał sie byc klitka z oknem na szary mur i potem juz bylem uwazniejszy ), ale tez czuje pragnienie by zawalczyc nieco bo jeszcze tak po Hiszpanii nie jezdziłem i bardzo kreci mnie trasa Portbou- Cerbere po szczycie góry… Zatem wychodze z bagazami za Figueres i ide spory kawałek, zanim znajde dobre miejsce konsultuje sie z kierowcami, normalka ale chmur sporo.

Spontan i przygoda : to jest feeling, chociaz pogoda juz nie ta…
No i troche dziwnie z torba lotnicza miast plecaka.

Stoję i stoję, zjadam prawie wszystkie zapasy, nie biora ani sympatyczni Hiszpanie ani Franki czy Holendrzy. W koncu : bingo ! Staje jakies szybkie, małe autko i kierowca zagaduje do mnie po hiszpansku, ale podwozi tylko do rozstaju drog przed Villa Juiga,  tam znowu dlugo nic ale piękne krajobrazy za to, ruiny zameczku, winnice, no i ulubione Pireneje schodzace do Morza w tle… Zaczyna wychodzic słoneczko, ale łapanie nie idzie, wreszcie kolejny Hiszpan i ląduje wkrotce w malenkiej miejscowosci Llanca, ktora zwykle oglądalem z okien pociagu. Cisza mimo ze jeszcze dzien, swojskie klimaty, zielono, pieje kogut, od czasu do czasu jacys lokalni albo turysci przejda, aut niewiele, ładny kosciołek a w tle góry, dymi sie z wypalania drzewa gdzies, mikroklimat jak w Beskidzie…

I tam stoje ponad 1,5h, jest juz zmęczenie i zmierzch niedaleko, zatem gdy zatrzymuje sie stary Peugeot wreszcie a w nim parka mowiaca po angielsku, nie kumam od razu ze to Francuzi i deklamuję swoj tekst powitalny po hiszpansku. Jedziemy, sporo rozmawiamy, no i tak jak chcialem przejedziemy wzdluz wybrzeza przez gorke na granicy do Francji, tzn 8 km ostrych serpentyn,  francuski grat pomyka brawurowo  i juz znowu La douce France…ogladam dworzec w ulubionym Cerbere wreszcie z góry, a nie z pociagu jak zwykle. Francuzka mieszka w Marsylii o dziwo, przyjechali do znajomych w nastepnym miesteczku czyli Banyules-sur-mer. Tam tez mnie wysadzaja i juz prawie ciemno… pomykam szybko malutkimi uliczkami do góry, po stopniach kolejnych i jest dworzec, a stamtad za pol godziny pociag. Znowu wracam w kierunku portowego miasta gdzie slonce tez swieci ze 300 dni rocznie. Mission completed…

Widziane z drogi Figueres – Llanca…

Na szczycie granicznej gory czyli panorama zatoki katalonskiego Portbou, serpentyny i Morze.